Behandeling artrose

Reguliere aanpak

Bijna één op de zes personen krijgt artrose of artritis. Desondanks heeft de reguliere geneeskunde er nog geen echt antwoord op gevonden. Veel geneesmiddelen moeten gezien de chronische aard van de aandoening langdurig geslikt worden en hebben nogal wat bijwerkingen. Als de corticosteroïden in hoge doseringen worden geïnjecteerd, dan reduceren ze de gewrichtsontsteking en dus ook de pijn. Maar bij gebruik op de lange termijn treden er zeer veel bijwerkingen op. Steroïden kunnen bovendien het immuunsysteem ernstig verstoren.

Twee andere groepen medicijnen die gebruikt worden voor deze aandoening zijn pijnstillers en de zogenaamde NSAID’s, niet-hormonale ontstekingsremmers, zoals bijvoorbeeld ibuprofen. Bijwerking van deze middelen is de mogelijkheid op het ontstaan van levensgevaarlijke maag- en darmbloedingen. Er is tegenwoordig steeds meer bewijs dat deze middelen de progressie van bepaalde eigenschappen van artrose juist verergeren doordat zij de productie van belangrijke moleculen die in het kraakbeen vocht aantrekken en vasthouden, afremmen. Met andere woorden, de progressie van artrose wordt versneld.

Veel mensen zoeken hun heil daarom bij de natuurlijke geneesmethoden en zeker niet zonder succes.

Orthomoleculaire geneeskunde

De term ‘orthomoleculair’ werd voor het eerst gebruikt in 1968, door professor Linus Pauling. Het woord orthomoleculair komt van orthos (=Grieks voor goed, of juist) en moleculen (de bouwstenen van ons lichaam). In de orthomoleculaire geneeskunde probeer je het lichaam van iemand te voorzien van een juiste en optimale hoeveelheid van alle natuurlijke stoffen. Dat wil zeggen dat er sprake moet zijn van aanwezigheid van voldoende vitaminen en mineralen, en andere specifieke voedingsstoffen.

Lees ook